‘Mama, jij ging toch met papa trouwen?’ De beschuit van Dochterlief ligt nog onaangeroerd op haar bord. In haar koppie wordt het een en ander uitgedacht en eten en nadenken gaan bij haar niet samen. Ze wijst naar onze trouwfoto, die boven de eettafel hangt. ‘Toen zat ik nog in jouw buik, toch mama?’ Mijn man en ik knikken, want met volle mond mag er niet gepraat worden. ‘Ja, schat, jij was nog niet geboren, maar je was er wel een beetje bij, omdat je in mama’s buik zat’. Even is ze stil, uit ervaring weten we dat er een heleboel vragen gaan volgen. En dat klopt. ‘Hoelang zat ik daar dan? En kon ik in jouw buik al praten? Hoe wisten jullie dan dat ik daar zat?‘ Zo goed mogelijk proberen we antwoord te geven op haar vragen.
Dochterlief zet met smaak haar tanden in haar beschuit, voorlopig weet ze weer even genoeg. We kletsen wat over de boodschappen die we gaan doen en de visite die gaat komen. Dan trekt er opnieuw een frons in haar voorhoofd. ‘Mama…’. Vreemd genoeg beginnen al dit soort vragen altijd met ‘Mama…’.
Mama, hoe kwam ik dan uit jouw buik?’ Ik doe extra lang over het wegkauwen van mijn boterham, zodat ik even kan nadenken over het antwoord. Tja, welke informatie is geschikt voor een vierjarige, ik treed liever niet teveel in details. Omdat het even stil blijft bedenkt Dochterlief zelf een antwoord, ‘Ik kroop er zeker gewoon uit?’ Lijkt me een prima verklaring, die ik graag beaam. Dan komt ze nog met een laatste vraag. ‘Mama, hoe kwam ik dan in jouw buik?’ Mijn man en ik kijken elkaar aan. Nu is het jouw beurt voor het beantwoorden van lastige vragen sein ik naar hem. ‘Doordat je mama en ik elkaar zo lief vinden’ antwoordt hij kordaat ‘en zullen we naar het park gaan als je beschuit op is?’ Als ze samen de tuin uitlopen kijk ik ze glimlachend na. We zullen geen verhalen over bloemetjes, bijtjes, ooievaar en bloemkool ophangen, maar alles op z’n tijd, of beter gezegd haar tijd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten