(niet geschikt voor jeugdige lezers..)
Je zult maar kind zijn. Je zult maar moeten nadenken over het rare feit dat Sinterklaas zomaar je huis binnenkomt en iets in je schoen stopt. En dan ook nog precies op die avonden dat jij net je schoen gezet hebt. Half november zie ik de hersens van Dochterlief al kraken over dit raadsel.
Op een ochtend komt ze me halen. Verontwaardigd wijst ze op haar vaders schoenen bij de verwarming. “Het is niet eerlijk, pappa heeft zijn schoen gezet en ik niet”. Ze wijst op de sportschoenen vol kranten die manlief de avond ervoor moest laten drogen. Ze is er stil van. Dan steekt ze haar tong uit. “Lekker puh. Er zit toch geen cadeautje in”. Even later komt dan eindelijk de vraag:
“Mamma, hoe kan Sinterklaas bij mijn schoen komen? Wij hebben geen schoorsteen”. Oef, nu kraken mijn hersens. Wat is daarop het juiste antwoord… “Wat denk jij” lijkt me redelijk veilig. “Misschien door de brievenbus” denkt ze hardop. Er komt een frons in haar voorhoofd “Maar dat zou wel erg knap zijn, als hij die pepernoten precies in mijn schoen kan gooien door dat kleine gat”. Ik kauw extra lang op mijn boterham en ondertussen komt ze zelf met de oplossing. “Hij heef natuurlijk een sleutel die op alle huizen past”. Natuurlijk, dat is het!
Dan komt de avond waarop ze eindelijk zelf haar schoen mag zetten. Voor de zekerheid laat ik de schoenvullingen in de kofferbak van de auto totdat ze op bed ligt, want ze lijkt een cadeautjesradar te hebben, het is nergens veilig voor die kleine speurneus. Nadat ze zorgvuldig een laars, -de grootste-, heeft uitgekozen en alle liedjes heeft gezongen gaat ze slapen. Die avond sluipen we zachtjes door de gang, in het donker. Stel je voor dat dochterlief het net in haar hoofd haalt om naar beneden te komen terwijl wij die schoenen staan te vullen! Daar zou ze pas leuke vragen over kunnen stellen. Geef daar maar eens een verklaring voor!
De volgende ochtend durft ze niet alleen naar beneden. Op de mat bekijken we samen het wonder van de gevulde schoenen. De pepernoten propt ze snel naar binnen, het cadeautje stevig onder de arm. Met een hartstochtelijke zucht zegt ze “Lief hé mamma, van Sinterklaas”. Voor we de kamer binnenlopen rent ze snel terug en kijkt toch nog even door het klepje van de brievenbus.
