Bloemetjes en bijtjes

‘Mama, jij ging toch met papa trouwen?’ De beschuit van Dochterlief ligt nog onaangeroerd op haar bord. In haar koppie wordt het een en ander uitgedacht en eten en nadenken gaan bij haar niet samen. Ze wijst naar onze trouwfoto, die boven de eettafel hangt. ‘Toen zat ik nog in jouw buik, toch mama?’ Mijn man en ik knikken, want met volle mond mag er niet gepraat worden. ‘Ja, schat, jij was nog niet geboren, maar je was er wel een beetje bij, omdat je in mama’s buik zat’. Even is ze stil, uit ervaring weten we dat er een heleboel vragen gaan volgen. En dat klopt. ‘Hoelang zat ik daar dan? En kon ik in jouw buik al praten? Hoe wisten jullie dan dat ik daar zat?‘ Zo goed mogelijk proberen we antwoord te geven op haar vragen.

Dochterlief zet met smaak haar tanden in haar beschuit, voorlopig weet ze weer even genoeg. We kletsen wat over de boodschappen die we gaan doen en de visite die gaat komen. Dan trekt er opnieuw een frons in haar voorhoofd. ‘Mama…’. Vreemd genoeg beginnen al dit soort vragen altijd met ‘Mama…’.

Mama, hoe kwam ik dan uit jouw buik?’ Ik doe extra lang over het wegkauwen van mijn boterham, zodat ik even kan nadenken over het antwoord. Tja, welke informatie is geschikt voor een vierjarige, ik treed liever niet teveel in details. Omdat het even stil blijft bedenkt Dochterlief zelf een antwoord, ‘Ik kroop er zeker gewoon uit?’ Lijkt me een prima verklaring, die ik graag beaam. Dan komt ze nog met een laatste vraag. ‘Mama, hoe kwam ik dan in jouw buik?’ Mijn man en ik kijken elkaar aan. Nu is het jouw beurt voor het beantwoorden van lastige vragen sein ik naar hem. ‘Doordat je mama en ik elkaar zo lief vinden’ antwoordt hij kordaat ‘en zullen we naar het park gaan als je beschuit op is?’ Als ze samen de tuin uitlopen kijk ik ze glimlachend na. We zullen geen verhalen over bloemetjes, bijtjes, ooievaar en bloemkool ophangen, maar alles op z’n tijd, of beter gezegd haar tijd…

Het goede voorbeeld

Ik word gek van mezelf. En niet alleen als ik een pak melk uit mijn handen laat vallen. Nee, ik zit mezelf al dagen in de weg. Mijn hoofd zit te vol en mijn vel niet lekker. Na een rondje Googlen weet ik wat er mis is, ik blijk midden in een dertigersdip beland te zijn. Nooit geweten dat het bestond, maar het is wel vermoeiend. En dat vinden ze thuis ook, want regelmatig ben ik met mijn gedachten ver weg en gezellig is anders.

Dochterlief huppelt zingend door de kamer, terwijl ik achter de computer zit te twijfelen. Wel of niet dat stuk nu schrijven, gezond of gemakkelijk eten vanavond, wel of geen tweede koekje…
‘Mama, ik vind dat je saai doet’. Ze staat naast me en ik realiseer me dat ze al twee keer gevraagd heeft of ik Doornroosje wil meespelen. Ik zucht en schud mijn hoofd. Het lijstje wat ik voor mezelf gemaakt heb is nog lang niet afgestreept. Met een schuldgevoel werk ik mijn mails weg. Mijn vrolijke meisje danst ondertussen op onhoorbare muziek. Wat heerlijk dat wikken en wegen nog niet bestaat als je klein bent.

Op zaterdagochtend speelt Dochterlief in bad. ‘Kom je meespelen’, vraagt ze. Samen spelen we een half uur met het water en het is dikke pret. Ik heb in tijden niet zo gelachen. Terwijl we een dolfijn door het bad laten duiken besef ik dat dit is waar het om draait. Dit is wat belangrijk is in mijn leven. Werk, hobby’s, verplichtingen en ambities verbleken bij mijn fijne gezin. Dan, na het afdrogen krijg ik een dikke knuffel. ‘Jij bent de allerliefste mama van de hele wereld”. De tranen schieten in mijn ogen. Hier kan niets tegenop. ‘Ik hou ontzettend veel van je’ zeg ik en geef kusjes op haar blonde haren. Boven hoor ik de wasmachine piepen. Ik steek mijn tong uit naar boven. Lekker laten piepen, besluit ik. Vandaag ben ik even geen dertig -en nog wat- en is van een dip geen sprake. Mijn dochterlief, ze kan zo genieten van alles om haar heen. Vandaag volg ik de hele dag haar goede voorbeeld.