Iedere pappa of mamma kan het. Doe je ogen even dicht en
denk terug aan die eerste jaren. Weet je het nog? Middagslaapjes en gebroken
nachten? Favoriete knuffels en eeuwig zoekgeraakte speentjes? Zoete Zwitsalgeur
en zure poepluiers? Wat was dat mooi he? En chronisch vermoeiend, maar daar
hebben we het niet meer over. Want voor je het weet is die schattige babytijd
voorbij. Ook bij ons. De flesjes liggen op zolder, de babykleertjes zijn naar
ons nichtje en de knuffels naar het goede doel. Er is niets meer wat herinnert
aan die tropenjaren. Hoewel.. Er is één ding wat is gebleven. Iets wat zijn
dienst zodanig heeft bewezen dat het in ons huishouden niet meer weg te denken
is. De babybillendoekjes.
Wat zijn die dingen handig! Dat moet iedere ouder toch met
me eens zijn. Ik kan me niet voorstellen dat wij het enige gezin zijn dat nog
altijd grootafnemer is van die vochtige doekjes. Het begon natuurlijk met
zachte babybilletjes, een toet vol fruithap, of de kinderstoel die onder de
rondgespatte wortelpuree zat. Maar als snel bleken ze voor veel meer doeleinden
zeer handig. Natuurlijk voor kleverige vingers, om even snel over het aanrecht
te halen, of over de tuinstoelen als er een meeuw spuitpoep heeft gehad. Wat?
Kom op, dat doen vast meer mensen! Ja toch, zeg maar eerlijk. Ze zijn overigens
ook zeer geschikt om schmink mee weg te vegen. En door die handige, afsluitbare
verpakking doen ze het ook heel goed tijdens een lange autoreis ter
verfrissing. Nog een wonder trouwens dat die doekjes zo’n teer babyhuidje heel
laten, want wat bleek laatst tijdens het sauzen van onze gang? Ze zijn
excellent in het wegvegen van een klodder bruine verf op het witte plafond.
Onbegrijpelijk, maar ideaal. Als het kon, dan nam ik er aandelen in.En als ik later oud en bejaard ben, dan dep ik er gewoon mijn gemorste koffie mee op of schrob mijn kunstgebit ermee tot het glimt. Alleen hoop ik toch dat ik ze, in mijn laatste levensdagen, niet opnieuw hoef te gebruiken waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld zijn, ik heb ze niet in XXL-formaat gezien in de supermarkt.
Maar nee, zonder gekheid. Laat ik het maar eerlijk zeggen. Hoe handig ze ook zijn die billendoekjes, ze blijven vooral omdat ze zo lekker ruiken. Soms, in een onbewaakt moment druk ik heimelijk even zo’n doekje tegen mijn neus. Dan doe ik mijn ogen dicht, snuif die lavendelgeur op en reis terug in de tijd. Haar eerste lachje, eerste stapjes, alles flitst voorbij. Daarom die billendoekjes. Want wat was dat mooi hè? En chronisch vermoeiend, maar daar hebben we het niet meer over. Weet je nog?
