Wat heb ik eigenlijk een leuk kind. Tijdens de herfstvakantie schiet het een aantal keer door mijn hoofd. Ik weet natuurlijk al een paar jaar dat Dochterlief érg leuk is, maar op deze lome dagen is er tijd om bij stil te staan. Aan het eind van de vakantie neem ik me voor een paar van die mooie momenten op te schrijven. Bijvoorbeeld over het plezier wat ze heeft als haar pappa, avond aan avond, een ovenhandschoen omtovert tot Kermit de kikker. Samen liggen ze in een deuk als Kermit de laatste lepels yoghurt in haar neus probeert te stoppen. Ik geniet van hun plezier en laat me verrassen door het komisch talent van mijn man. Zal ik schrijven over de ochtend waarop we, liggend op de grond, samen een knikkerbaan bouwen. De hele ochtend zijn we bezig en verbaast zie ik dat ze de baan zelf kan opbouwen. Wanneer heeft ze dat geleerd? Of over die keer dat Dochterlief met een dot badschuim op haar hoofd een glijbaan maakt van het bad. Ook mooi is de avond waarop we met z’n drieën zo gelachen hebben. Of die middag dat ze zo fijn heeft gespeeld met haar neefje…
Net als ik de computer opstart om te gaan tikken komt Dochterlief aan mijn arm trekken. Ze zeurt om een koekje. Waar het misgaat weet ik niet precies, maar tien minuten later zit ze voor straf op de gang en stamp ik met een verhit hoofd de woonkamer in. Chagrijnig ga ik weer voor het scherm zitten. Wat ging ik ook al weer doen? Dan zie ik mijn notitieboekje liggen en doe de computer uit. Ik ben dol op mijn meisje, maar die column vol lieve woordjes? Straks misschien…
