“Ik kan groep 3 overslaan hoor, ik kan al lezen” Aan zelfvertrouwen heeft Dochterlief geen gebrek. Ze zit in groep 1 en moet nog vijf worden. Lezen en schrijven is machtig interessant en ze is er dan ook continu mee bezig. Ze ‘leest’ al haar kinderboekjes uitvoerig en op ieder papier schrijft ze haar naam. Het zijn nog grove hanenpoten; rondjes met stokjes, de ene letter veel groter dan de andere, maar haar naam staat er. Het aan elkaar geschreven schrift wat ze op school leren, -en wat trouwens best moeilijk is, probeer het maar eens als volwassene- is het nog lang niet, maar ze geniet van haar net verworven vaardigheid. Waar wij als ouders natuurlijk erg trots op zijn.
Een tijdje geleden had ze op een vrijmarkt een tweedehands kinderlaptop gezien. Verliefd was ze er op. Eigenlijk wilden wij zulke spelcomputers zo lang mogelijk uit huis te weren. Maar tegen haar opgeslagen puppyogen konden we geen nee zeggen. Als een kind zo blij was ze. Uren achtereen kon ze er zoet mee zijn. Na een paar dagen besloten wij, als verantwoorde ouders, een tijdslimiet in te stellen, een dochter van vier met een computerverslaving leek ons niet echt wenselijk. Gevolg was wel dat ze in recordtijd alle letters had geleerd. Waar wij als ouders natuurlijk erg trots op waren.
Naast die spelcomputer krijgt mevrouwtje ook een leerzaam kindertijdschrift bij de post. Dit blaadje wordt van voor naar achter gespeld, alle lees-, schrijf- en rijmopdrachtjes worden keurig gemaakt. Laatst zaten we in een cafeetje en Dochterlief had haar tijdschrift meegenomen. Het ging over de klank van de letters 'OE'. In het café was ze even stil en las daarna haar eerste zelfgelezen woord. Verbaast over haar eigen ontdekking liet ze dit aan iedereen weten. Hardop riep ze door de hele zaak “POEP”.
Waar wij als ouders natuurlijk erg trots op waren.
