Ik hou van autorijden. Of beter gezegd, ik hou van stevig doorrijden en rij overal net iets harder dan is toegestaan. Vervelend genoeg houdt het Justitieel Incasso Bureau ook van mensen die stevig doorrijden en dus valt er regelmatig een liefdesverklaring bij me in de bus. En nee, dat zijn geen Valentijnskaarten, maar ordinaire acceptgiro’s. Dat die liefde niet wederzijds is moge duidelijk zijn. De afgelopen maanden echter, is het zalig stil vanuit het incassofront. En dat heeft alles te maken met mijn dochter, die veel te wijs is voor haar leeftijd. Tijdens het rijden zit ze naast me in de auto, rechtop en zo alert als een mobiele flitspaal, houdt ze alles in de gaten.
‘Mam.’ Ze laat het woord lekker lang klinken. ‘Ja,schat,’ zeg ik, benieuwd waar ze mee gaat komen. Ze wijst op een bord, ‘daar staat toch 100.’ ‘Ja, klopt,’ zeg ik. Dan is een ze tijdje stil, kijkt ze op mijn snelheidsmeter, -waarvan ze al heeft uitgedokterd waarvoor die dient -, en roept verontwaardigd; ‘Oh… Dan rij je veel te hard mamma. Dat mag niet.’
Chips.. Betrapt. Met een felle blik wacht ze op mijn uitleg. Tja, wat zeg je dan. Er staat wel 100, maar dat geldt niet voor mamma? Ik bepaal zelf waar ik harder kan rijden? Lekker pedagogisch verantwoord, maar niet heus.. Met pijn en moeite laat ik mijn gaspedaal los, tot een snelheid die in de buurt komt van wat is toegestaan, mompel iets over marges en laat me tandenknarsend inhalen door een oud vrouwtje in een panda.
De volgende dag zitten we met z’n drieën in de auto. Dochterlief vertelt trots aan pappa waar die cijfers op de borden voor staan en ik kijk, vanaf de passagiersstoel, met een schuin oog op de snelheidsmeter. Ha, ook in overtreding... Maar in plaats van een berisping roept de verkeerspolitie vanaf de achterbank; ‘Kijk, we gaan de snelweg op. Kom pappa, lekker hard!! Om mijn protest wordt smakelijk gelachen. Wacht maar, denk ik. Nu kijk ik iedere dag verlangend in de brievenbus en wacht tot het incassobureau de liefde aan ze verklaard. Kijk, lekker pech. Voor jullie! Net goed.
