Wijze raad als het om het huwelijk gaat. Het klinkt vast hopeloos ouderwets, maar net als iedere moeder hoop ik mijn dochter een aantal wijze lessen mee te geven. Wat ze moet weten om haar huwelijk goed te houden? Denk bijvoorbeeld aan; elkaar vrij laten, geven en nemen, dopjes op tandpasta, het leren bakken van een goede appeltaart. En misschien wel de belangrijkste, wat te doen, -en vooral wat niet te doen-, tijdens het in elkaar zetten van een Ikea zelfbouw montagepakket. En met die les kun je niet vroeg genoeg beginnen.
Wanneer ik, voor de zoveelste keer, bijna mijn nek breek over rondslingerende laarzen, grijp ik mijn kans. Diezelfde dag nog sjokken we, samen met nog duizend anderen, de hele wandelroute van de geelblauwe woonwinkel door, met in onze kar een plat pakket wat een schoenenrek moet gaan worden. Eenmaal thuis wil Dochterlief graag helpen, een prima gelegenheid voor haar eerste wijze les. Mijn man biedt spontaan aan om te gaan koken en maakt dat hij wegkomt. Een prima idee, want ja, wij hebben ons lesje inmiddels al geleerd.
Goed, wat niet te doen tijdens het samen klussen. In gedachte ga ik na wat ik haar wil meegeven. Dochterlief kiept ondertussen de inhoud uit de doos en begint te sjoelen met de zakjes schroeven. Hmmm.. Geen goed begin. Ik raap alles weer bij elkaar en leg het zorgvuldig op volgorde. Met de handleiding binnen handbereik begin ik onderdelen in elkaar te zetten. Rakelings scheren er twee latjes over mijn hoofd en als ik opkijk staat ze ermee te drummen op de traptreden. Wat niet te doen? Dat!
Ik roep haar tot de orde en duik weer in de handleiding. ‘Kijk mam, wat kan ik goed helpen hè?” Geen idee hoe ze het gedaan heeft, maar de stokken zitten in een gat waar ze echt niet in horen en vreemd genoeg toch in zitten. Met het zweet op mijn rug probeer ik ze los te trekken en hoor dan achter me: ‘Lukt het mamma?’ Agghhrr, wat moet ze nog veel leren… Ik tel tot tien en door mijn hoofd schalt mijn vaders wijze les: “Alleen kalmte kan je redden.” Zowaar, het helpt. Wonder boven wonder staat er even later een schoenenrek. Mooi. Nu moet het alleen nog in de trapkast gezet worden. Dochterlief wurmt zichzelf ook in de kast en staat er irritant dicht bovenop. Net als ik er iets van wil zeggen, zie ik het. Het past niet. Het rek past niet. Het staat wel in de kast, maar nu kan de deur niet meer dicht. Wel Potver##@.
Op slag vergeet ik al mijn wijze lessen, trek mijn dochter uit de kast, smijt het rek erin, gooi de verpakking en handleiding erachteraan en stuif verhit de keuken in. Daar staat mijn lieve man, keukenschort om en pollepel in de hand. ‘En dames, is het gelukt?’ vraagt hij met een spottend lachje om zijn mond. ‘Ja hoor, pappa’, zegt Dochterlief stralend, ‘alles zit in de kast, alleen de schoenen nog niet.’ Mijn man en ik kijken elkaar aan en dan schiet ik in de lach. ‘Prima werk,’ zegt mijn man. ‘Dan gaan we nu eten en kijk ik vanavond nog wel even’. De belangrijkste les van dit alles? Samen klussen niet te serieus nemen en overal om lachen. Dochterlief, lees dit nog maar eens terug, als je zelf getrouwd bent, je zult zien dat het werkt.
