‘Kijk, mamma, hij zit nu echt los’. Met haar mond wijd open staat ze voor me. Haar eerste wiebeltand staat overdwars in haar mond en hangt nog maar aan een flintertje. Ik kijk er wel naar, maar het liefst niet te lang, dat gewiebel is nog erger dan nagels over een schoolbord. Als ze maar niet vraagt of ik hem eruit wil trekken. Gelukkig is het niet nodig. De dag erna, zaterdagmiddag kwart voor vijf is het zover. Groot feest natuurlijk. ‘Vannacht krijg ik een cadeau van de tandenfee!!’ danst dochterlief door de kamer. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Tandenfee.. Cadeautje… Oeps.
Ik kijk naar de klok. Hoe ga ik nu nog onopgemerkt een cadeautje scoren? ‘Lieve schat’, zeg ik voorzichtig, ‘de tandenfee is nog op vakantie, die komt maandag weer terug’. Lachend schud ze haar wijze hoofd. Die malle moeder. ‘Mamma, jij bent de fee. Dat weet je toch wel’. Met haar handen in haar zij geeft ze me uitleg. ‘Ik leg de tand onder mijn kussen. En jij verwisselt hem voor een cadeau.’
Oké, die kun je niks meer wijsmaken. Dat wordt nog leuk met Sinterklaas dit jaar. Ik werp een snelle blik op de klok. Nog tien minuten voor de winkels dicht gaan. Ondanks de stortregen zit ik even later met een glimlach op de fiets. Net op tijd glip ik de Blokker in en vervul mijn eerste taak als tandenfee.
De volgende ochtend springt ze op ons bed en aait me over mijn hoofd. ‘Goed gedaan hoor mamma.’
Ja, ja, de tandenfee leert snel. Want wat zij niet weet is dat het cadeautje voor de volgende tand al klaar ligt. Een dikke voldoende voor mamma.
