Elastiek

Er zit een vreemd voorwerp in mijn lijf. Je kunt het niet zien, maar het zit er echt. Het zit er nu - om precies te zijn -, vijf jaar, drie maanden en tien dagen. Ik heb er meestal geen last van, totdat er flink aan getrokken wordt. Op zo’n moment staat het pijnlijk strak gespannen en hap ik naar adem. Tot het uiterste wordt het opgerekt en blijft dan bungelend hangen. Wees maar niet bang, dit is geen onsmakelijk medisch verhaal en ook geen vunzig praatje. Het is juist herkenbaar voor moeders en –misschien in mindere mate- ook voor vaders. Het zit namelijk zo:

Niet veel mensen weten dat baby’s bij hun geboorte worden afgeleverd met een onzichtbaar elastiek. Wanneer alle ogen gericht zijn op het doorknippen van de navelstreng, slingert de baby als een volleerd rodeorijder met zijn elastiek in het rond en gooit het met een nauwkeurige precisie recht in je hart.
Altijd raak. Het elastiek slaat zijn vlijmscherpe klauwtjes uit en blijft voor altijd aan je hangen. Ook al kun je het niet zien, jij en je kind zitten voor altijd aan elkaar vast. Dit had niemand je van te voren verteld!

Wat je als kersverse ouder dan ook nog niet weet is dat dit elastiek irritant genoeg altijd te kort is. Maar… daar kom je snel genoeg achter. Neem bijvoorbeeld het moment waarop je kind leert kruipen. Eerst ben je alleen maar trots. Maar dan. AU. Staat je elastiek ineens strak gespannen. Zodra je spruit de kamer uit kruipt, uit je zicht en te ver bij je vandaan, krijg je acute ademnood. Je moet wel opstaan.
Of die dag dat je peuter in het bos besluit de andere kant op te lopen. Je elastische touwtje is inmiddels een aardig eindje opgerekt, maar AU, wat trekt het venijnig aan je als die kleine er van door gaat.
Mijn elastiek is op dit moment aan het revalideren. Dochterlief vond dat ze best alleen kon spelen in het park en ging er vandoor. AU. Mooi niet! Ik probeer altijd om mijn onzichtbare koord mee te laten veren met haar drang naar zelfstandigheid, maar er zijn grenzen. Ik greep het elastiek met beide handen vast en trok keihard terug. Het werd me niet in dank afgenomen en moeizaam nam het zijn oorspronkelijke vorm weer aan.

Ik ben benieuwd naar de conditie van mijn elastiek als mijn dochter zelf volwassen is. Zou het oud en slap zijn, als het elastiek uit een oude onderbroek. Zou ik meters touw achter me aan slepen? Liever houd ik me voor dat het stevig genoeg is geworden om er mee te bungeejumpen. Dat het een lange en sterke kabel is geworden, enkel door de lassowerper te koesteren. En misschien ontdekt Dochterlief ooit verwonderd dat er een elastiek in haar hart geschoten is. Onzichtbaar, altijd iets te kort en voor altijd aan je verbonden.

Spiegel

1981: Een vijfjarige kontkrummel danst voor de spiegel. Trots bekijkt ze zichzelf in haar nieuwe zomerjurk. Prachtig hoe de jurk opbolt tijdens het rondjes draaien. Ze staat op de hakschoenen van haar mamma en haar lange bruine haren gaan schuil onder een veel te grote zomerhoed. De kralenkettingen om haar nek zwaaien mee op de muziek die alleen zij hoort.

2011: Een vijfjarige kontkrummel, een blond exemplaar met bruine ogen, danst voor de spiegel. Ze kan haar ogen niet afhouden van haar nieuwe jurk, die opwaait tijdens haar pirouettes. Ze is dol op lippenstift, ogenschaduw en de rinkelende armbanden om haar pols. Met een uitgesproken kledingsmaak kiest ze de meest wonderlijke combinaties en draagt alleen wat zij wil. Heupwiegend paradeert ze als een Hollands Next Topmodel door de kamer en drukt een lippenstiftzoen op de spiegel.

Achter haar zit haar moeder op het randje van het bed. Zij kijkt naar haar dochter en dan naar de spiegel. Heel even ziet ze daar twee kleine meisjes dansen.