‘Weet je nog van vroeger toen we nog jong waren’, grappen mijn man en ik naar elkaar over tafel, ‘toen gingen we regelmatig door tot vijf uur in de ochtend. Sterker nog, vroeger waren er nachten dat we helemaal niet gingen slapen.’ Niet dat we van die feestgangers waren, maar een avondje in de disco, een filmmarathon of een weekendje in een huisje met vrienden en de nachtelijke uurtjes tikten weg voor je er erg in had. Waar blijft de tijd mijmeren we samen. Ondertussen kijkt onze meid ons met grote ogen aan, haar lievelingstoetje helemaal vergeten. De radertjes in haar hoofd draaien overuren. Vijf uur in de ochtend pas naar bed gaan? Het idee dat zoiets mogelijk is, was nog nooit eerder bij haar opgekomen. En daar wil ze natuurlijk meer van weten. Met een overslaande stem vraagt ze; ‘Gingen jullie wel eens een hele nacht niet slapen?’ Wauw. Dat die ouders van haar dat deden. We stijgen ineens enorm in haar achting en zijn voor even niet meer die oude taarten uit het stenentijdperk.
‘Ik wil ook een keer zo laat naar bed,’ zegt ze stellig. Ik lach en moet gelijk denken aan die keer dat ik als kind om hetzelfde bleef zeuren. Mijn ouders hadden een geweldige actie als antwoord. Op een avond mocht ik net zo lang opblijven als ik maar wilde. Ik vond het zo stoer en deed mijn uiterste best om mijn ogen open te houden. Rond twaalf uur ’s avonds stonden mijn ouders op, deden de meeste lichten uit en zeiden welterusten. Eén minuut schijn ik het in mijn eentje beneden te hebben uitgehouden. Toen was de lol er snel af en wist ik niet hoe vlug ik in mijn bed moest kruipen. Hhmm… Die actie zou binnenkort zomaar eens herhaald kunnen worden.
‘Als je groot bent,’ zeggen we tegen haar, ‘dan mag je ook een keer om vijf uur ’s nachts naar bed.’ Met grote ogen kijkt ze ons aan. ‘Mag dat echt? Hoe oud moet ik dan zijn,’ vraagt ze.
‘Nou… een jaar of 18,’ zeg ik grijnzend. Dat ik op mijn 14e al naar de disco ging hoeft ze echt nog niet te weten. En wat ze dan gaat doen? ‘Opblijven natuurlijk, op de bank dvd’s kijken of de hele nacht stripboeken lezen.’ Dat er buiten de deur ook nog van alles te beleven valt, dat bedenkt ze gelukkig nog niet en dat houden we voorlopig lekker zo.
’s Avonds in bed, kruipt ze nog even tegen me aan en gaapt ongegeneerd. ‘Mam,’ vraagt ze, ‘als ik later groot ben hè… lees je me dan nog wel verhaaltjes voor het slapen gaan? Want dat kun je zo goed.’
Ha, dat doet die oude taart met alle plezier. Zolang het maar niet om vijf uur ’s nachts is!
