Ik hoor haar al voordat ik kan zien. “Mamma, Mamma”. Hard gillend rent ze de tuin in. Op haar hand een rode vlek. Mijn maag schiet gelijk in de knoop. O nee, denk ik, ze heeft een vreselijke wond op haar linkerhand. Het bloedt als een rund. Zie je wel, ik had even bij haar moeten gaan kijken in plaats van blijven lezen in de zon. Wat moet ik doen? Had ik nu maar beter opgelet bij EHBO-les. Pleisters, verband, naar de huisarts, nee…112 bellen. In een paar seconden heb ik een heel scenario uitgedacht om mijn lieve meisje te redden. Plotseling stokt mijn gedachtegang. Vreemd, er klopt iets niet. Dan ineens zie ik het. Haar grote glimlach past niet bij zo’n heftig ongeluk. Als ze voor me staat steekt ze haar hand uit. Haar ogen stralen. “Kijk mam, een tatoeage”. Haar hele hand zit onder de rode pen. Markeerstift, van dat soort dat er na een week nog niet afgewassen is. Zij vindt het vreemd dat ik niet enthousiast reageer. Ik niet. Mijn hersenen staan nog in de adrenalinestand, het duurt even voordat die doorhebben dat er niets aan de hand is. Dan vliegen ze van angst direct door naar boosheid. “Verdorie, heb je nu weer alles onder zitten kliederen?” Ik hoor dat mijn stem onnatuurlijk hoog klinkt. “Meekomen en je handen wassen. Straks zit alles er onder”. Mopperend duw ik haar naar binnen.
Dochterlief tekent overal op, geen pen of stift is veilig. Door het hele huis vind ik printpapier met tekeningen, behalve in onze printer. De afspraken in mijn agenda zijn niet meer te lezen, omdat mevrouwtje haar afspraken er ook in ‘geschreven’ heeft. En op vakantie leek ze zo lekker rustig te spelen op de achterbank van de auto. Dat was ook zo, alleen niet met haar kleurboeken, maar met een ballpoint op het portier. Een leuke vakantiesouvenir en zo lekker blijvend ook. Bij de wasbak zie ik haar pruillip. Haar schouders hangen naar beneden en ze zucht diep. “Het was een hartje, mamma”. Op slag is mijn boosheid weg. Tja, hoe erg is dit op de schaal van ondeugende streken? En ik snap ook de aantrekkingskracht van een tatoeage wel. Ik heb lange tijd gedroomd over een mooi Keltisch symbool voor op mijn enkel. Maar ik ben een held op sokken en heb het nooit gedurfd. Het zal me niet verbazen als dochterlief het gewoon doet. Ik geef haar een knuffel en mompel iets van een excuus. Als ze met die tatoo maar wacht tot ze achttien is.
Die avond gaat ze onder de douche. Ik help haar met de knoop van haar broek. Dan worden er twee blote benen zichtbaar. Twee blote en helemaal blauw gekleurde benen. Haar ogen stralen weer. “Mooi hé, mamma!”
