Het is weer zo’n dag. Zo’n ‘ ‘s ochtends al stress en dat komt niet meer goed’ dag. Ik kijk op mijn horloge. Houdt die man nooit op met praten. Terwijl zijn nasale stem door de telefoon blijft klinken, doe ik met één hand de computer uit, prop papieren in mijn werktas en mime naar mijn collega’s of ze mijn vieze kopjes willen opruimen. Voor de derde keer deze week. Ik heb nog drie kwartier en dan moet ik op het schoolplein staan. Het is een half uur fietsen. Moet nog net lukken. In de fietsenstalling kiep ik wanhopig de inhoud van mijn tas op de grond. Een hoop troep, geen fietssleutel. Kostbare minuten tikken weg. Vlak voor ik mijn fietsslot besluit te slopen vind ik ze. In het slot. Nog een blik op mijn horloge. Als ik flink doorfiets, moet het lukken. Ik zwoeg door windkracht 7. Alweer, want op ‘zo’n dag’ draait de wind zich fijn een keertje om. Op het fietspad rijden twee oude dames gezellig in hun boosters naast elkaar. Blind en doof voor de rest van de wereld. Ga voor de geraniums zitten, speel bingo voor mijn part, maar ga opzij. In gedachte zie ik Dochterlief al staan. Handje in die van de juf. “Nee, mijn mamma is niet gekomen”. Traantjes wellen op in haar ogen, haar lip trilt. Met gevaar voor eigen leven wring ik me langs de grijze permanentjes. Ik ben er bijna. Misschien komt Dochterlief als laatste naar buiten, dan moet het net lukken. Hijgend schuif ik aan bij de andere moeders. Ik heb het gered, geen huilend kind, geen duizend maal excuus bij de juf. Begrip alom naast me, “is ’t weer zo’n…” “Ja, weer zo’n..” “Ik had gisteren… ”
Dan ineens hangt mevrouwtje om mijn nek. “Hi mam, ik ga bij een vriendinnetje spelen. Doei.” En weg is ze. Ik laat mijn tassen vallen en pof neer op het randje van de zandbak. Natuurlijk, had ik kunnen weten, het is tenslotte..... Dan bedenk ik wat ik allemaal in dit onverwacht vrije uur kan doen. Eerst stofzuigen, de was opruimen, snel nog even naar de bibliotheek en dan Dochterlief weer ophalen. Moet net lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten