Zoenen

Ze keken elkaar aan en beloofde eeuwige trouw, in voor- en tegenspoed. Dochterlief is afgelopen weekend getrouwd. Mijn zus was de beambte, de ceremonie bij ons thuis. Ik stond erbij als een emotionele snotterlap. Allebei droegen een papieren ring om de vinger. Met stralende ogen zeiden mijn meisje en neefje van drie volmondig "JA". Van het gebruikelijke 'U mag nu de bruid kussen' konden ze geen genoeg krijgen. De snoeperds..

Even later horen we het bruidspaar giechelen. Nog helemaal in hun rol proberen ze uit hoe het voelt om hun tongen tegen elkaar aan te duwen. Alle volwassenen trekken hun neus op, dat hoort toch niet, gedraag je?! De kleintjes vinden het machtig interessant, die natte, zachte lappen tegen elkaar aan. Dat voelt grappig en een beetje spannend wel. En zo onschuldig nog..

Wacht maar dochterlief, over een paar jaar schiet je zo in een emotionele achtbaan. Welkom puberteit. Eerst zul gruwen van het idee, tongen, met een jongen?! En om dan ook nog in je moeders stukjes te moeten lezen dat je eerste zoenen met je neefje waren. Vreselijk. Maar al vlot zullen de hormonen door je lijf gieren. Sta je ineens te zoenen in het fietsenhok. Komen er lange slungels met puistenkop of beugelbekkie aan onze deur om je op te pikken. Op de brommer. Tot je uiteindelijk de ware vindt. Nu maar hopen dat mijn toekomstige schoonzoon net zo'n leuke vent is als je neefje.

Jij zal het vast niet van me willen horen, maar ik herinner me mijn eerste tongzoen nog heel goed. Onhandig, klef en glibberig. Alsof je met je tong in een rauw ei roert, zo spectaculair vond ik het toen nog niet. Eerder smerig. Ik had blijkbaar ook de ware nog niet gevonden. Nu wel.

Maar ik heb concurentie. Na de trouwerij zegt dochterlief "Als ik zo oud ben als jij, dan ben ik piloot en heb ik een baby". Op de vraag of ons neefje dan de vader is zegt ze "Nee, want ik ga natuurlijk met pappa trouwen". Natuurlijk. Een betere schoonzoon zou ik me niet kunnen wensen.